Beginnen bij het begin. Het afgelopen half jaar heb ik het vak Supervisie van Wilfried van Aubel gehad. Dit vak houdt in dat er een superviserend oog valt, van zowel de leerkracht als de participanten, op het functioneren binnen je stage/werk/school. In het kort: wie ben je en hoezo ben je zoals je bent. Op zich een prima samenvatting lijkt me zo. Top.

Terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me dat het bovenstaande totaal niet interessant is. Niet voor Wilfried, denk ik, en niet voor mij. Bovenstaande is namelijk functioneel. En functioneel is voor mietjes. Laten we dus bespreken wat ik echt wil bespreken. Laten we bespreken waar ik denk dat de meerwaarde inzit en het persoonlijk maken. Om het op zijn Aubeliaans te formuleren: ‘’spreken vanuit het hart’’. #kuch#hippie#kuch#

Okay. Supervisie. Een eindverslag. Blog-style. Of zo.

Ik volg dit traject voor de tweede maal. Vorig jaar met Anja, nu met Wilfried. Ik vind het een leuk vak, hoewel dat misschien niet altijd zo overkomt. Het geeft inzicht in de overeenkomsten en verschillen in denken, karakteristieke sterkten en zwakten, persoonlijkheden en problemen. Dit klinkt heel functioneel maar binnen de essentie van die woorden zit wat het voor mij, als persoon, de meerwaarde van het vak geeft. #StefanStem: ja, maar hoezo dan? Je krijgt een kans op inzage in de menselijke geest. In een kleine sfeer. Met mensen die je eigenlijk niet kent aan het begin. En hoe verschillend je ook bent: je vindt toch een connectie. En dat maakt het voor mij interessant, leuk en leerzaam: dat vind ik tof. Je leert door- en met elkaar. Het maakt het leerproces authentiek, meer betekenisvol en praktischer. I like that.

Ik volg dit traject voor de tweede maal. Vorig jaar met Anja, nu met Wilfried. Ik vind het een leuk vak, hoewel dat misschien niet altijd zo overkomt. Het geeft inzicht in de overeenkomsten en verschillen in denken, karakteristieke sterkten en zwakten, persoonlijkheden en problemen. Dit klinkt heel functioneel maar binnen de essentie van die woorden zit wat het voor mij, als persoon, de meerwaarde van het vak geeft. #StefanStem: ja, maar hoezo dan? Je krijgt een kans op inzage in de menselijke geest. In een kleine sfeer. Met mensen die je eigenlijk niet kent aan het begin. En hoe verschillend je ook bent: je vindt toch een connectie. En dat maakt het voor mij interessant, leuk en leerzaam: dat vind ik tof. Je leert door- en met elkaar. Het maakt het leerproces authentiek, meer betekenisvol en praktischer. I like that.

Wilfried gaf aan dat hij niet zeker wist of hij mij te pakken kreeg met de les en om mij te duiden. Dit ging over archetypes en dat soort dingen. Hij vond dat hij daarin misschien niet helemaal geslaagd was. Misschien is ie dat ook niet. Ik zou het niet weten. Het enige dat ik weet is dat ik een verschillende keren goed aan het denken gezet ben door het proces. Zowel reflectief aan mezelf maar ook aan mijn groepsgenoten. En volgens mij is dat juist de bedoeling van Supervisie. Ik vind het proces waarin Stefan zich nu bevind bijvoorbeeld erg interessant. Niet het wel/niet Rotterdam, maar de innerlijke strijd tussen zijn nieuwe- en oude ik. Ik ben hierdoor gaan reflecteren of ik ook gewoontes heb die ik vroeger nodig had, maar tegenwoordig misschien niet meer. Na lang nadenken kwam ik tot de conclusie dat ik echter een redelijk perfect menselijk specimen ben (grapje Wilfried). Ik kan situaties zoals dat eindeloos analyseren in mijn hoofd. Niet dat daar altijd iets zinnigs uitkomt of altijd productief is… Maar soms wel!

Laten we mijn twee main-in te wisselen oude ik-gedrag even doorlopen:

a) klootzak-modus. Er is letterlijk geen voordeel hier uit te halen behalve het ‘’luider dan de rest’’ zijn. Maar ik heb niet gevoel dat ik dit nog nodig heb. Vroegáh had ik moeite met mijn zegje hoorbaar te maken. Dat heb ik nu niet echt meer. Plus, het schoppen om te schoppen tegen autoriteit zonder goede reden heeft ook niet echt zin en zal eerder averechts werken. Ik denk ook dat deze niet zo heel moeilijk moet zijn om te veranderen. Tellen tot 10, ben je boos pluk een roos en dat soort dingen. Plus, denk na voor ik iets zeg.

b) soms gesloten muurtjes. Ik kom uit een familie die gesloten is naar de buitenwereld en soms ook naar elkaar. Deze zal moeilijker te veranderen zijn maar ik denk wel dat ik dit kan. Ik vind het dan ook wel weer grappig om gewoon hier een punt nu achter te zetten en er niet over uit te wijdden.

Grapje, Wilfried, grapje. Gewoon volgende blokje materiaal. Ik heb de laatste tijd hier aan gewerkt. Het is grappig, op een manier, want een paar jaar geleden was ik opener tegen mensen. Ik denk dat ik geslotener ben geworden sinds 2012. Stuff went down that year. Er waren problemen binnen de familiaire sfeer, ben gestopt met muziek maken en nog wat dingen.

Ik ben me hier al een tijdje langer van bewust. Ik probeer en laat regelmatig meer mensen toe. Dit gaat makkelijker in de privé sfeer dan op school bijvoorbeeld. Ik heb lang geleefd met de mindset dat 95% van de mensen die je ontmoet voorbijgangers zijn. En heb op die manier vaak te snel opgegeven om me te hechten aan mensen die ‘toch voorbestemd waren om weer weg te gaan’. Klinkt heel emo en zo. Valt mee.

In retrospectief ben ik blij dat de Supervisie lessen zo persoonlijk zijn geweest. Het waren soms surrogaat-Dr. Phil afleveringen. Het volgende heb ik al gezegd tijdens de les: het zorgde ervoor dat ik er veel meer aan heb gehad. Ik denk dat ik er nu zowel persoonlijk als ‘’carriere-wise’’. Ik ben er redelijk zeker van dat dit verslag inhoudelijk en persoonlijk beter is dan mijn eerste verslagen. Als het functioneel was ingevuld dan had ik waarschijnlijk nog steeds mijn standaard to-go leerdoel ‘planning’ gebruikt. Dit was beter voor mijn zelfkennis.

En dat is waar ik mee wil afsluiten. Met zelfkennis. Waar Supervisie toch redelijk over gaat.